Dzień zaratustrianizmu

Posoborowcy w styczniu uczestniczą w swoistym karnawale: tydzień ekumenizmu oraz ozdobniki: dzień judaizm i dzień islamu. Nowa świecka tradycja rozwija się w najlepsze, tak że często mówią już o całej dekadzie "modłów o jedność". Sensu to nijakiego nie ma z punktu widzenia klasycznej katolickiej teologii. Celem naszego dialogu powinno być nawracanie, przyłączanie całych wspólnot do jedynego prawdziwego Kościoła, który może i powinien gwarantować odszczepieńcom powracającym do Mistycznego Ciała Chrystusa co najwyżej poszanowanie zwyczajów liturgicznych, dyscyplin kościelnych i praktyk pobożnościowych. Właśnie tak się stało w przypadku anglikanów zgłaszających akces do Kościoła katolickiego, a którzy doszli do tego wniosku bynajmniej nie w wyniku synkretycznych modlitw. Nasz Kościół zasiliły konserwatywne wspólnoty episkopalne, które same są jak najdalsze od tego typu ekscesów.

Znacznie więcej pożytku od tygodnia ekumenizmu miałoby obchodzenia dnia ofiar judaizmu, dnia ofiar protestantyzmu, dnia ofiar prawosławia i całego tygodnia ofiar islamu. Podczas tego czasu czcilibyśmy wszystkich naszych niekanonizowanych, anonimowych męczenników z wieków ubiegłych i obecnego.

Równocześnie, nic mi nie wiadomo o kontaktach międzyreligijno - ekumenicznych prowadzonych z religią, z którą akurat mamy niemało wspólnego. Mam tu na myśli jedną z najstarszych religij monoteistycznych świata, zaratustrianizm. Rozwinęła się ona w Persji, ale są głosy, iż jej fundamentami są prastare wierzenia ogółu ludów indoeuropejskich. Zoroastryzm dość mocno opiera się zatem na pierwotnym Objawieniu, jakie Bóg przekazał Adamowi i Ewie i które - w tym wypadku - nie zostało zbyt mocno zafałszowane na przestrzeni tysiącleci.

Nie chcę pisać na temat potencjalnego wpływu zaratustrianizmu na mozaizm (judaizm) w czasach niewoli babilońskiej. Katolickie źródła zazwyczaj negują ów wpływ, zaś niekatolicy oraz wrogowie Kościoła z pewnością owe związki wyolbrzymiają, sugerując zaczerpnięcie całych wątków (dogmatów) z religii staroperskiej. Cel tych działań jest jasny: pokazać, że chrześcijaństwo jest kolejną wiarą wymyśloną przez człowieka, a wniosek prosty: człowiek wymyślił boga, którego nigdy nie było i nie ma.

Napiszę natomiast o jednym wątku, który jest wszystkim doskonale znany. O "Trzech Królach". Od paru lat toczymy spory, czy upamiętniać w Epifanię imiona i postacie Kacpra, Melchiora i Baltazara na drzwiach naszych domostw. Tradycjonaliści powinni skłaniać się raczej ku Królom, gdyż posoborowie wyrzuciło ich imiona z obrzędu błogosławieństwa kredy. Nie rozstrzygniemy tu, czy stało się to na bazie walki z "niepotwierdzonymi świętymi", czy też raczej demokratyzacji: zmarginalizowano Chrystusa Króla, więc i innym królom się dostało. Sęk w tym, że Ewangelia nic nie mówi o profesji wschodnich Mędrców, ani nawet o ich liczbie. Można sądzić, iż gości Dzieciątka Jezus był trzech, gdyż przynieśli trzy dary. Jedna z najlepiej uzasadnionych hipotez głosi, iż mędrcy byli magami, kapłanami zaratustriańskimi. Słowo "mag" nie oznacza, iż parali się astrologią czy czarną magią; oznacza wyłącznie przynależność do wspominanej staroperskiej religii.

Jeśli Trzej Królowie faktycznie byli kapłanami zaratustriańskimi, to stanowią unikalny przypadek świętych czczonych w Kościele katolickim, którzy ... nie byli związani ze Starym ani Nowym Przymierzem. Nie byli ani katolikami ani mozaistami. Dziwne, że posoborowie nie wskazuje na ten precedens, uzasadniając swą otwartość na dialog międzyreligijny czy na "poszukiwanie okruchów prawdy" obecnych we wszystkich fałszywych religiach. Lepiej nie podpowiadajmy im tego.