„Sobór Watykański II – nienapisana opowieść”.

Bieżący numer „Polonia Christiana” utrzymuje bardzo wysoką formę, z której radowaliśmy się czytając o Węgrzech w nr 21/2011. Nas, tradycjonalistów, szczególnie powinna zainteresować rozmowa Józefa Antoniego Urety z prof. Robertem de Mattei poświęcona najnowszej książce Profesora pt. „Sobór Watykański II – nienapisana opowieść”.

Czy znajdziemy w niej coś nowego, odkrywczego ? I tak i nie. Wychodzą na świat dzienny kolejne dokumenty potwierdzające solidnie już ugruntowaną tezę, że „Sobór został porwany przez progresywną mniejszość”. Książka barona de Mattei opiera się m.in. na opublikowanych niedawno listach komunizującego biskupa brazylijskiego Héldera Câmary oraz innych trudno dostępnych dokumentach źródłowych. Wynika z nich, jak wielkie znaczenie dla układu sił miał sojusz „Renu”, czyli progresywnych episkopatów Europy Zachodniej i konserwatywnych zazwyczaj biskupów z Ameryki Łacińskiej.

Najistotniejszym wnioskiem wynikającym z książki „Sobór Watykański II – nienapisana opowieść” jest wsparcie tezy x prof. Gherardiniego o nieciągłości (zerwaniu) doktrynalnem pomiędzy Soborem Watykańskim II a Magisterium Kościoła, a zatem, że doktryny V2 „nieprzystające do wcześniejszych definicji dogmatycznych nie są ani nieomylne ani niereformowalne, a zatem nie są obowiązujące”. To bardzo istotne wsparcie dla strony tradycjonalistycznej, zwłaszcza że wynika z analizy historycznej a nie teologicznej.

Mam wątpliwości, czy należy złożyć na karb braku organizacji po stronie konserwatywnej przyczynę takiego, a nie innego rozwoju wydarzeń na Soborze i po nim. Pan de Mattei krytykuję linję działania papieży soborowych Jana XXIII i Pawła VI, ale trudno znaleźć u niego krytykę poglądów ww. osób. Bez tego, czyli bez przedstawienia ich mentalności: liberalnej, progresywnej, modernistycznej trudno o rzetelny obraz sytuacji. Nie pomoże w naszkicowaniu go przemycanie informacyj o kard. Ottavianim jako o współpracowniku Jana XXIII czy o rewolcie antykoncepcyjnej kard. Suenensa jako reakcji na Humanae Vitae Pawła VI. Drugim istotnym brakiem wywiadu jest niewymienienie ani razu słowa „masonerja". A przecież to właśnie ta struktura i jej wielowiekowe doświadczenia konspiracyjne i rewolucyjne stanowiły o obliczu Soboru Watykańskiego II. Wszak awangardą Soboru byli wolnomularze, a rozmaite loże od zawsze definiowały swego kluczowego wroga w Kościele katolickim i rozważały, w jakich warunkach będą mogły go unieszkodliwić. Tu występowała kluczowa różnica jakościowa między progresywistami a konserwatystami, którzy nie posiadali tajnych struktur i zwalczali postępowców metodami dopuszczanemi przez instytucje i dokumenty kościelne.

Wszystkiego tego brakuje w wywiadzie, ale jak mniemam z uwagi na dość popularny charakter pisma „Polonia Christiana” świadomie wybrano koncepcję przekazania tylko pewnych aspektów prawdy, obawiając się, że czytelnik niewprowadzony w sprawę mógłby mieć kłopot z zaakceptowaniem całej złożonej i dramatycznej oceny Soboru.

Na koniec tej minirecenzji kamyczek do ogródka tłumacza: w języku polskim słowo „figurant” ma wydźwięk pejoratywny, a zatem nie godzi się go używać w odniesieniu do roli abp. Lefebvre’a jako formalnego jedynie przewodniczącego Coetus Internationalis Patrum, skoro pełnił tę funkcję w taki sposób zgodnie z ustaleniami poczynionemi z resztą najbardziej konserwatywnych uczestników Soboru Watykańskiego II.

Recenzje i streszczenia mają to do siebie, że zwykle krytyka zajmuje w nich więcej miejsca niż pochwały. Tak jest i tym razem, jeśli chodzi o liczbę wystukanych znaków. Nie chciałbym jednak, aby pozostali Państwo z błędnem wrażeniem, że krytykuję nieczytaną książkę lub choćby sam sygnalizujący ją wywiad. Wręcz przeciwnie! Liczę, że polska wersja pracy Roberta de Mattei jaknajszybciej pojawi się w naszej Ojczyźnie.